Sankcja kredytu darmowego a umowa kredytu.

W uproszczeniu sankcja kredytu darmowego to kara nakładana na kredytodawcę, gdy umowa kredytu konsumenckiego została przygotowana nieprawidłowo.

Dziś w artykule sankcja kredytu darmowego oraz umowa kredytu. Umowa konsumenckiego to umowa pożyczki oraz umowa kredytu w rozumieniu prawa bankowego, w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równej tej kwocie w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela konsumentowi.

Jeśli zawarta przez konsumenta umowa kredytu konsumenckiego zawiera uchybienia skutkujące sankcją kredytu darmowego, to konsument nabywa prawo do zwrotu udzielonego mu kredytu. Co ważne, bez odsetek oraz innych kosztów, w terminie i w sposób ustalony w umowie. Innymi słowy, konsument uzyskuje kredyt darmowy, gdyż nie płaci jego kosztów. Umowa nadal obowiązuje, a konsument zwraca kredytodawcy jedynie faktycznie pożyczony mu kapitał. Co więcej, okres kredytowania nie ulega zmianie. W praktyce obniżeniu ulega więc płacona przez konsumenta rata. Dzieje się tak, gdyż po tym, kiedy zostanie wykorzystana sankcja kredytu darmowego, raty powinny ulec ponownemu przeliczeniu z pominięciem kosztów kredytu. A co w przypadku gdy zawarliśmy umowę chwilówki i jesteśmy zobowiązani do jednorazowej spłaty? Wtedy po skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego możemy zwrócić jedynie faktycznie udzielony nam kapitał. Gdyby zaś konsument zapłacił koszt kredytu, a dopiero później skorzystał z sankcji kredytu darmowego, to może domagać się zwrotu zapłaconego kosztu.

Kiedy sankcja kredytu darmowego może być wykorzystana?

Katalog zdarzeń uprawniających konsumenta do skorzystania z sankcji kredytu darmowego został przewidziany w art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym: W przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.
Z reguły uchybienia skutkujące sankcją kredytu darmowego będą dotyczyć braku:
-zawarcia umowy w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę;
-wpisania do umowy imienia, nazwiska oraz adresu konsumenta;
-wpisania do umowy imienia i nazwiska (nazwy), adresu (siedziby) oraz adresu do doręczeń elektronicznych wpisanego do bazy adresów elektronicznych kredytodawcy, oraz pośrednika kredytowego;
-wskazania rodzaju kredytu;
-wskazania całkowitej kwoty kredytu;
-wskazania czasu obowiązywania kredytu;
-wskazania terminu i sposobu wypłaty kredytu;
-wskazania stopy oprocentowania kredytu oraz warunków i procedur jej zmiany wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu;
-wskazania Rzeczywistej Rocznej Stopy Oprocentowania (RRSO);
-wskazania całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta ustalonej w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia;
-wskazania zasad i terminów spłaty kredytu, w szczególności kolejności zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet należności kredytodawcy, jeżeli w ramach kredytu stosuje się różne stopy oprocentowania dla różnych należności kredytodawcy, należy także podać kolejność zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet różnych należnych sald, dla których stosuje się różne stopy oprocentowania;
-poinformowania konsumenta o prawie, do otrzymania na wniosek konsumenta bezpłatnego harmonogramu spłaty kredytu zawartego na czas określony, przez cały czas obowiązywania umowy;
-wskazania informacji o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie;
-wskazania rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunków jej zmiany oraz ewentualne innych opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu;
-wskazania sposobu zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje;

-wskazania terminu, sposobu i skutków odstąpienia konsumenta od umowy, a także braku poinformowania o obowiązku zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie z rozdziałem 5 (regulującym zasady odstąpienia od umowy przez konsumenta), a także braku wskazania kwoty odsetek należnych w stosunku dziennym w przypadku odstąpienia od umowy;
-informacji o prawie konsumenta do spłaty kredytu przed terminem oraz procedurze spłaty kredytu przed terminem;
-informacji o prawie kredytodawcy do otrzymania prowizji za spłatę kredytu przed terminem i o sposobie jej ustalania, o ile takie prawo zastrzeżono w umowie;

Uchybienia skutkujące sankcją kredytu darmowego będą też dotyczyć
-obciążenia konsumenta pozaodsetkowym kosztem kredytu w wysokości wyższej niż limity, o których mowa w art. 36a36c ustawy o kredycie konsumenckim.

Jak skorzystać z uprawnienia do zwrotu kredytu bez kosztów?

Sankcja kredytu darmowego może być wykorzystana w sposób określony w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. Jeśli umowa o kredyt zawiera uchybienia, konsument powinien złożyć kredytodawcy pisemne oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. W treści oświadczenia należy powołać stwierdzone w umowie uchybienia.

Sankcja kredytu darmowego — termin.
Wg ustawy uprawnienie do powoływania się na sankcję kredytu darmowego wygasa z upływem roku od dnia wykonania umowy. Wykonanie umowy następuje wtedy, gdy strony umowy wywiążą się z jej postanowień. W rezultacie roczny termin na skorzystanie z sankcji kredytu darmowego rozpoczyna się najpóźniej z dniem spłaty kredytu. Po upływie roku od spłaty umowy, konsument nie może już skorzystać z sankcji kredytu darmowego. Jeśli umowa została spłacona, a konsument złoży oświadczenie o skorzystaniu z SKD w terminie roku od dnia jej wykonania, to będzie on mógł także domagać się zwrotu zapłaconych przez siebie kosztów kredytu.

Pomoc adwokata przy skorzystaniu z uprawnienia do SKD

Chcesz wiedzieć, czy Twoja umowa o kredyt zawiera uchybienia kwalifikujące do skorzystania z sankcji kredytu darmowego? Możesz zlecić analizę prawną jej postanowień adwokatowi. Sprawdzi on treść umowy pod kątem SKD oraz zbada, czy nie minął termin na skorzystanie z uprawnienia. W przypadku uchybień adwokat może sporządzić w Twoim imieniu oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego i złożyć je kredytodawcy. Jeśli oświadczenie nie zostanie uwzględnione przez kredytodawcę, należy rozważyć skierowanie sprawy na drogę sądową. W tym adwokat również może Ci pomóc.

Zapraszamy do zapoznania się z naszym poprzednim wpisem https://szantar.pl/bez_kategorii/skarga-paulianska-przepisanie-mieszkania-a-dlug/

Skarga pauliańska, przepisanie mieszkania a dług.

Często, gdy długi staną się poważne, pojawia się pokusa — przepisanie mieszkania. Może „przepiszę” pozostały majątek na syna, córkę, czy inną osobę? Przekażę jej darowiznę lub sprzedam za symboliczną kwotę. Oficjalnie nie będę już właścicielem majątku, z którego można windykować.

Pomysł na przepisanie mieszkania pojawia się, gdy kłopoty z długami przytłaczają dłużnika. Obawa sprawy w sądzie, niekorzystnego orzeczenia i egzekucji komorniczej, strach. Czy komornik zlicytuje samochód lub co gorsza, mieszkanie? Dłużnik rozumie, że istniejący dług poważnie wpłynie na jego życie. Doprowadzi do znacznego pogorszenia jego sytuacji.

A rodzina, której dłużnik chce przepisać mieszkanie? Oni nie mają przecież długu, więc nie będą ścigani. Może uda się uniknąć w ten sposób utraty majątku? W końcu przekażemy go zaufanym osobom, a wierzyciele i komornicy zgubią trop.

Myślenie takie potrafi przynieść zdecydowanie więcej szkody niż pożytku. Dlaczego? Wyjaśnimy poniżej.

Dlaczego skarga pauliańska jest groźna dla dłużnika?

Próby przeniesienia majątku przez dłużnika na osobę mu bliską dokonywane po to aby uniknąć egzekucji są stare jak historia długów w ogóle. Takie działania mogą być jedną z pierwszych myśli szczególnie „zaradnych” dłużników. Niestety dla nich, pomyślał o tym również prawodawca. Już w czasach Cesarstwa Rzymskiego pojawił się specjalny rodzaj powództwa na takie działania. Actio Pauliana. Pamiętajmy, że polski system prawny w dużym zakresie opiera się na pomysłach Rzymian. W rezultacie i nasz ustawodawca wprowadził podobną instytucję. W Polsce zatem również funkcjonuje „skarga pauliańska”, chociaż Kodeks Cywilny jej tak nie nazywa.

Niezależnie od nazewnictwa, przekazanie majątku na inną osobę, szczególnie bliską, w ucieczce przed egzekucją, to zły pomysł.
Taka darowizna, czy sprzedaż mieszkania, samochodu, innego składnika majątku na inną, często bliską osobę, po to, by formalnie się tego majątku wyzbyć i uniknąć egzekucji, nie jest tak skuteczna i powodować może problemy.

Wracając do tematu, czym jest skarga pauliańska?

W skrócie to rodzaj powództwa przysługującego wierzycielowi. Dzięki niemu może w pewnym sensie cofnąć skutki przeniesienia majątku dokonanego przez dłużnika. Co może zrobić wierzyciel, który domyśla się, że dłużnik pozbył się majątku, przykładowo poprzez fikcyjną darowiznę?  Może domagać się przed Sądem uznania, że czynność ta dla niego nie nastąpiła. Powództwo takie nie ingeruje w samą czynność. Przykładowo nie unieważnia darowizny albo sprzedaży mieszkania, samochodu, czy innego istotnego składnika majątku. Czynność taka jest skuteczna i wywołuje skutki prawne. Obdarowany nabywa darowiznę, kupujący skutecznie kupuje. Istotą skargi jest to, że wierzyciel żąda, aby Sąd orzekł, że czynność ta nie wywołuje skutków wobec wierzyciela i tylko wobec wierzyciela. W efekcie może on przykładowo, po wcześniejszym wygraniu innej sprawy o zapłatę, prowadzić egzekucję tego długu w stosunku do sprzedanego lub darowanego samochodu, lub mieszkania. Majątek ten traktowany jest dalej jak własność dłużnika. Wierzyciel może śmiało zwrócić się do komornika, choćby jego dłużnik pozbył się majątku. Komornika nie będzie interesowało, że przykładowo autem jeździ inna osoba. Dlatego skarga ta jest tak niebezpieczna w rękach zdeterminowanego wierzyciela. Co więcej, będzie miał on pierwszeństwo w egzekucji. Nawet względem wierzycieli osoby, której dłużnik majątek przekazał.

Jakie są warunki dla skorzystania przez wierzyciela ze skargi pauliańskiej?

Skarga pauliańska jest obwarowana szczegółowymi warunkami jej wykorzystania. Warunki te opisane są w art. 527 k.c. Kiedy zatem wierzyciel może z tej broni skorzystać?
Po pierwsze, dłużnik musi dokonać czynności prawnej w wyniku której osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową. Najczęściej będzie to sprzedaż lub darowizna jakiegoś składnika majątku. Korzyścią dla osoby trzeciej jest właśnie rzecz lub prawo, które nabyła. Może to być auto, mieszkanie, biżuteria, urządzenia elektroniczne, czy praktycznie dowolny składnik majątku. Po drugie, czynność ta musi być dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli. Dłużnik miał tego świadomość. A znaczy to tyle, że w jej skutek wyniku dłużnik stał się niewypłacalny, lub niewypłacalny w wyższym stopniu niż przed dokonaniem czynności. W wyniku takiej czynności pozbył się majątku, z którego wierzyciel mógł wyegzekwować roszczenie. Aby jednak skarga była skuteczna, wystąpić musi czwarty element. Osoba, na której rzecz dokonano czynności musi wiedzieć o tym, że czynność zmierza do pokrzywdzenia wierzycieli. Ewentualnie chociaż mogła się o tym dowiedzieć. Wtedy Sąd może taką skargę rozpatrzyć pozytywnie. Powinna ta osoba szczególnie uważać, gdyż skarga kierowana jest właśnie przeciwko niej.

Wyżej wskazane warunki to wariant podstawowy skargi. Są jednak sytuacje, w których wierzyciel ma ułatwione zadanie.

Jeżeli dłużnik w chwili dokonania czynności był już niewypłacalny, to domniemywa się, że o tej niewypłacalności wiedział. Wierzyciel nie musi tego udowadniać. Powinność wykazania, że było inaczej przechodzi na osobę trzecią. Podobnie, jeżeli dłużnik przekazuje majątek osobie pozostającej z nim w bliskich stosunkach, to wierzyciel nie musi udowadniać, że ta osoba wiedziała o niewypłacalności. Dotyczy to nie tylko rodziny, ale innych osób, z którymi dłużnik ma bliskie relacje, choćby koleżeńskie. Jeszcze łatwiejsze zadanie ma wierzyciel, gdy zbycie majątku następuje jako darowizna. Wtedy wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną. Nawet gdyby obdarowany nie wiedział czemu darowizna miała służyć. W takim wypadku choćby darowizna mieszkania na córkę lub syna, tak aby ukryć je przed komornikiem nie przyniesie skutków. Wierzyciel i tak będzie miał okazje się z takiego składnika majątku zaspokoić.

Co mi grozi i dlaczego nie warto?

Mimo, że skarga pauliańska kierowana jest wobec osoby trzeciej, która daną rzecz nabyła, może wywierać wobec dłużnika inne skutki. Może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą dłużnika, wobec osoby, na którą taki majątek przeniósł. Sytuacje takie mają często miejsce wśród osób bliskich by cenne rzeczy właśnie „pozostały w rodzinie”. W takich okolicznościach ucieczka z majątkiem nie uchroni go przed roszczeniami wierzyciela i komornikiem.

Autorem wpisu jest radca prawny Maciej Draheim.

Nie uciekaj z majątkiem gdy otrzymałeś nakaz zapłaty bądź wyrok. Nie zaczynaj działać gdy masz na głowie komornika. Działaj wcześniej. Chcesz zadbać o swoją sytuację, zanim pojawi się groźna pokusa przekazania majątku innej osobie? Chcesz uchronić majątek przed komornikiem? Skontaktuj się z nami.

 

Zapraszamy do zapoznania się z naszym ostatnim wpisem https://szantar.pl/bez_kategorii/wlasciwosc-sadu-w-sprawach-cywilnych/

Właściwość Sądu w sprawach cywilnych

Dziś pomożemy rozjaśnić wątek, jakim jest właściwość Sądu w sprawach cywilnych. Wskazanie sądu właściwego do rozpoznania Twojej sprawy cywilnej może tylko z pozoru wydawać się proste i intuicyjne.

Jak zazwyczaj większość ustala właściwość Sądu w sprawach cywilnych? Myślimy, że skoro mieszkamy w mieście „X” lub jego okolicach, wręcz naturalnym wydaje się, że sądem właściwym do przeprowadzenia postępowania w naszej sprawie będzie sąd w tym mieście. Czy zawsze tak jest? Dlaczego w pewnych przypadkach jako sąd I instancji występuje sąd rejonowy? Dlaczego w innych – sąd okręgowy? Dlaczego możesz otrzymać korespondencję z Sądu Rejonowego w Lublinie, skoro Lublin z Twojej perspektywy może być miastem leżącym na drugim końcu Polski?

Na te i inne pytania postaram się odpowiedzieć, przedstawiając temat, jakim jest właściwość sądu w sprawach cywilnych.

Należy być świadomym istotnej kwestii. Nie ma sytuacji, w której jeden sąd jest właściwym do rozpoznania wszystkich spraw danego podmiotu niezależnie od rodzaju, przedmiotu i wartości sprawy. W rezultacie właściwość sądów nie jest kwestią jednorodną, a niekiedy budzi wątpliwości. Zarówno sędziów, jak i również profesjonalnych pełnomocników. Problem rozwiążemy na podstawie trzech płaszczyzn. Miejscowej, rzeczowej oraz funkcjonalnej.

Właściwość miejscowa

Właściwość miejscową sądu pierwszej instancji wyznacza terytorium, dla którego dany sąd jest organem właściwym do rozpoznawania spraw. Zasadę na gruncie tego rodzaju właściwości regulują art. 27-30 kodeksu cywilnego. Stanowią w szczególności, że powództwo wytacza się przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwany ma miejsce zamieszkania.

Jeśli pozwanym nie jest osoba fizyczna, a osoba prawna, bądź jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej? Wówczas właściwość miejscową wyznacza siedziba takiej jednostki. Zasada ta może jednak zostać przełamana. Przykładowo w sytuacjach, w których ustawodawca dopuszcza właściwość przemienną lub wyłączną danego sądu.

Kodeks cywilny w art. 32-372 przewiduje katalog spraw, w których powód decydując o wytoczeniu powództwa może wybrać, przed którym z możliwych sądów, wytoczyć postępowanie. Przykładowo, występując z powództwem przeciwko bankowi lub innej jednostce organizacyjnej uprawnionej do wykonywania czynności bankowych (jak również następcom prawnym dwóch powyższych), możliwe jest wytoczenie powództwa przed sądem właściwym dla miejsca zamieszkania albo siedziby powoda. Zatem, jeśli mieszkasz w Łodzi a bank, względem którego przysługuje Ci roszczenie, ma siedzibę w Warszawie – ustawodawca umożliwia Ci dokonane wyboru. Zależy on od tego, czy chcesz dochodzić roszczeń przed sądem w Warszawie, czy przed Tobie właściwym, łódzkim sądem. Właściwość miejscową możesz z łatwością zweryfikować i nie musisz zagłębiać się w treść przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Strony internetowe sądów powszechnych zawierają w zakładkach swoich witryn informacje dotyczące tego, które miasta (bądź w przypadku metropolii – które dzielnice), obejmuje ich właściwość.

Właściwość rzeczowa

Kwestia właściwości rzeczowej sądu, odmiennie do właściwości miejscowej, pozwala, na którego ustalenie rzędu będzie sąd, który rozpatrzy Twoją sprawę w poszczególnych instancjach. Właściwość rzeczowa jest kluczowa dla ustalenia, czy daną sprawę w pierwszej instancji rozstrzygać będzie sąd rejonowy, czy okręgowy. Na gruncie właściwości rzeczowej, zasadę wyznacza art. 16 k.p.c. Zgodnie z nim sądy rejonowe rozpoznają wszystkie sprawy oprócz spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość sądów okręgowych. Wyjątki te wynikają z kolejnych przepisów, zgodnie z którymi do właściwości rzeczowej sądów okręgowych przekazane są m.in. sprawy o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa 75.000 zł, sprawy o prawa niemajątkowe i łącznie z nimi dochodzone roszczenia majątkowe, poszczególne kategorie spraw z zakresu prawa rodzinnego, spółdzielczego, prasowego, bądź też o roszczenia odszkodowanie z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem lub wynikające z naruszenia praw przysługujących na mocy przepisów o ochronie danych osobowych. Z powyższego wynika, że jeśli zostaniesz pozwany w sprawie z umowy pożyczki, o zapłatę kwoty 10.000 zł – to sądem właściwym dla rozpoznania Twojej sprawy będzie sąd rejonowy. Jeśli zaś wartość przedmiotu sporu wyniesie 100.000 zł – będzie to sąd okręgowy.

Właściwość funkcjonalna

Spoiwem łączącym dwie dotychczas omówione rodzaju właściwości sądów w sprawach cywilnych, jest właściwość funkcjonalna. Służy ona dokonaniu podziału co do tego, jak sądy równorzędne bądź sądy różnych instancji rozdysponowują między sobą funkcje, bądź czynności procesowe. Z tego rodzaju właściwości wynika m.in., że z wyjątkiem odstępstw w ustawie przewidzianych, sądy okręgowe służą rozpatrywaniu środków zaskarżenia na orzeczenia sądów rejonowych. Natomiast sądy apelacyjne służą rozpatrywaniu środków zaskarżenia na orzeczenia sądów okręgowych.

Dokonując analizy właściwości funkcjonalnej sądów rejonowych, należy wspomnieć w szczególności o tym, że są to sądy właściwe do rozpoznawania w pierwszej instancji spraw w granicach właściwości miejscowej i rzeczowej. Ponadto, odpowiadają one za przyjmowanie i formalną kontrolę środków zaskarżenia od wydawanych przez nie orzeczeń, w niektórych zaś wypadkach rozpoznają zażalenia na własne postanowienia.

Sądy rejonowe odpowiadają także za m.in., udzielanie pomocy sądowej, zabezpieczanie dowodów, prowadzenie postępowania pojednawczego oraz wyznaczanie arbitrów sądów polubownych.

Sądy okręgowe, prócz rozpoznawania w pierwszej instancji spraw wyznaczanych granicami swej właściwości miejscowej i rzeczowej, rozpoznają w drugiej instancji środków odwoławczych od orzeczeń sądów rejonowych, wyznaczają sądy rejonowe do rozpoznania sprawy, gdy właściwy sąd według zasad ogólnych, nie może jej rozpoznać, orzeka w przedmiocie wyłączenia sędziego sądu rejonowego, jak również odpowiada za przyjmowanie i dokonywanie formalnej kontroli środków zaskarżenia od własnych orzeczeń.

Z kolei sądy apelacyjne: rozpoznają w drugiej instancji środków odwoławczych od orzeczeń sądów okręgowych, wyznaczają sądy okręgowe do rozpoznania sprawy, gdy właściwy sąd według zasad ogólnych, nie może jej rozpoznać, orzeka w przedmiocie wyłączenia sędziego sądu okręgowego, jak również odpowiada za przyjmowanie i dokonywanie formalnej kontroli środków zaskarżenia od własnych orzeczeń.

Właściwość sądu w elektronicznym postępowaniu upominawczym

W odniesieniu do dotychczas przedstawionych faktów, zaskakującą może wydać Ci sytuacja, w której – wcale nie zamieszkując na Lubelszczyźnie, ani nawet w jej okolicach, otrzymasz korespondencję z Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie.

Mocą Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie przekazania rozpoznania spraw w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie zyskał wyłączną właściwość do prowadzenia spraw w elektronicznym postępowaniu upominawczym, które swym zasięgiem obejmuje całe terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Elektroniczne postępowanie upominawcze (w skrócie: EPU), jest procedurą służącą do dochodzenia należności, których źródło tkwi w nieskomplikowanych stanach faktycznych a ustalenie obowiązku zapłaty nie wymaga zawiłego postępowania dowodowego. Instytucje pożyczkowe, banki, czy fundusze sekurytyzacyjne często decydują się na kierowanie swoich roszczeń w pierwszej kolejności właśnie do EPU. Jest to postępowanie szybkie, tanie i w pełni zinformatyzowane. Mechanizm wnoszenia pism opiera się zaś na elektronicznych formularzach. Unikamy więc wielostronicowych dokumentów, niezbędnych w sprawach rozpoznawanych w trybie zwyczajnym. Nie bagatelizuj korespondencji z Sądu w Lublinie, tylko dlatego, że mieszkasz w Łodzi, Szczecinie, Białymstoku czy Warszawie.

Prawomocny nakaz zapłaty wydany w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym wywiera nominalne skutki prawomocnego orzeczenia. Zatem – w braku jakiejkolwiek reakcji, może stanowić podstawę do wdrożenia egzekucji komorniczej.

Autorem wpis jest aplikant adwokacki Jakub Kuniszewski.

Zobacz nasz poprzedni wpis na blogu https://szantar.pl/bez_kategorii/czynnosci-windykacyjne-windykatora/

Czynności windykacyjne a naruszenie dóbr osobistych

Czynności windykacyjne a naruszenie dóbr osobistych

Bardzo często wobec klientów naszej kancelarii prowadzone są czynności
windykacyjne
. Zarówno na etapie przedprocesowym, jak i w trakcie
postępowania. Niestety zdarzają się wobec dłużników czynności windykacyjne po
całkowitym i prawomocnym oddaleniu roszczeń wierzycieli. Zakres i sposoby
windykacji są zróżnicowane. Monity telefoniczne, wiadomości mailowe i wizyty
terenowe u dłużników. Co do zasady windykacja długów jest
dozwolona. Nie może naruszać dóbr osobistych dłużnika i nie może mieć charakteru
uciążliwego.

Nękające czynności windykacyjne – jakie do nich należą?

Za nękanie za firmy windykacyjne, możemy uznać ich następujące działania:

  • Nieustanne telefony z różnych numerów telefonów o każdej porze dnia i nocy.
  • Wysyłanie wielokrotnych wiadomości SMS, maili w ciągu dnia.
  • Straszenie dłużnika komornikiem, sankcjami, zawiadomieniem Urzędu
    Skarbowego.
  • Nachodzenie w domu, w miejscu pracy, szkole.
  • Informowanie sąsiadów, bliskich, rodziny o zadłużeniu.
  • Windykowanie najbliższych dłużnika.
  • Dochodzenie należności mimo prawomocnego oddalenia powództwa przez sądy
    dwóch instancji.
  • Windykowanie należności umorzonych w ramach postępowania upadłościowego.
  • Windykowanie należności spłaconych.
  • Przyklejanie na drzwiach dłużnika, jego sąsiadów informacji o długu,
  • Roznoszenie ulotek itd.

Jak bronić się przed nękaniem ze strony windykacji?

Otóż można wytoczyć powództwo przeciwko firmie windykacyjnej. Dotyczy ono
naruszenia dóbr osobistych (np. cześć, dobre imię, mir domowy, spokój). Żądać
można wtedy:

  • natychmiastowego wstrzymania naruszeń, np. zaprzestania ciągłego nachodzenia
    w miejscu pracy;
  • publicznych przeprosin np. w Internecie, w gazecie;
  • zapłaty zadośćuczynienia lub zapłaty na wybrany cel społeczny;
  • zapłaty odszkodowania, jeśli naruszenie dóbr osobistych skutkowało
    powstaniem szkody majątkowej.

Drugą możliwością działania jest złożenie zawiadomienia o możliwości popełnienia
przestępstwa nękania (art. 190a k.k.).

Radca prawny: Piotr Frydrych

Jesteś nękany przez windykatorów? Czujesz, że jest na Tobie wywierana presja?
Potrzebujesz szybko pomocy? Nasza kancelaria oddłużeniowa chętnie odpowie na
Twoje pytania i pomoże Ci podjąć odpowiednie działania prawne.

Zapraszamy do zapoznania się z naszym wpisem dotyczącym podobnej tematyki

https://szantar.pl/co-moze-windykator-windykacja-terenowa/

Wyłudzenie kredytu – oszustwo kredytowe.

W dzisiejszym artykule opisujemy czym jest wyłudzenie kredytu. Jak donosi Związek Banków Polskich w trzecim kwartale 2021 roku zablokowano
ponad 2,3 tysiąca prób wyłudzeń kredytów na kwotę ponad 85 milionów złotych.

Problem jakim jest wyłudzenie kredytu osiągnął najwyższy poziom od 2009 roku. Z uwagi na rosnącą skalę problemu warto w pierwszej kolejności postawić pytanie, czym jest wyłudzenie kredytu w polskim prawie. W doktrynie prawa karnego nazwa tego przestępstwa to najczęściej oszustwo kredytowe.
Ustawodawca opisał wyłudzenie kredytu jako czyn zabroniony w treści art. 297 k.k. Zgodnie z brzmieniem art. 297 § 1 k.k. kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu, lub instytucji dysponujących środkami publicznymi — kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji, lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel
gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument, albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Można więc rzec, że ustawodawca sankcjonuje karalne dezinformowanie instytucji finansowej, od której podmiot czynu zabronionego pragnie uzyskać środki pieniężne.

Przyjrzyjmy się jednak bliżej przedmiotowi ochrony, podmiotowi czynu zabronionego, znamieniu strony przedmiotowej i podmiotem.
Przedmiotem ochrony są interesy majątkowe instytucji kredytowych, a także prawidłowość i rzetelność obrotu gospodarczego, a ściślej obrotu finansowego. Czyn ten może być popełniony przez każdą osobę zdolną do odpowiedzialności karnej, wobec czego jest to przestępstwo powszechne.
Czyn zabroniony opisany w art. 298 § 1 k.k. może być popełniony tylko umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Nie można go popełnić w zamiarze ewentualnym. Powyższe twierdzenia potwierdza orzecznictwo, m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach II Wydział Karny z dnia 15 czerwca 2018 r., II AKa73/18, „Przestępstwo oszustwa kredytowego popełnić można wyłącznie umyślnie, przy czym – ze względu na pojawiający się wśród znamion charakteryzujących stronę podmiotową cel
zachowania sprawcy — w rachubę wchodzi wyłącznie zamiar bezpośredni. Jest to bowiem tzw. przestępstwo kierunkowe.
Ustawodawca przy opisie znamion strony przedmiotowej posłużył się wyrażeniem przedkłada”, z kolei przedmiotem tego przedkładania może być dokument podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę, bądź nierzetelny, albo nierzetelne oświadczenie.
Zgodnie z poglądami większości twórców doktryny prawa karnego, każdy rodzaj dokumentu, bądź oświadczenia przedkładany w toku procesu kredytowego, aby podpadał pod hipotezę tego przepisu musi mieć istotne znaczenie przy udzielaniu określonego wsparcia.
Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 15 lipca 2016 r., IIAKa 160/16, za istotne dokumenty należy uznać te, bez których w ogóle nie byłoby możliwym uzyskanie środka finansowego niezależnie od ich treści. Należy zaznaczyć, że przedkładany dokument nie musi pochodzić z czynu zabronionego. Istotną okolicznością z punktu odpowiedzialności karnej będzie zatajenie liczby posiadanych zobowiązań bądź przedstawienie instytucji finansowej sfałszowanego zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków.
Należy zaznaczyć, że wyłudzenie kredytu jest przestępstwem formalnym, a zatem bezskutkowym. Oznacza to, że w przypadku jego popełnienia nie występuje szkoda, która może być następnie naprawiona przez sprawę. Do jego popełnienia wystarczy zrealizowanie znamion opisanych w ustawie np. przedłożenie nieprawdziwego zaświadczenia o stanie majątkowym, bądź niezgodnego z prawdą oświadczenia o posiadaniu zaległości na etapie wnioskowania o kredyt.

Przestępstwo (wyłudzenie kredytu) zostanie popełnione nawet w przypadku gdy bank bądź firma pożyczkowa nie wypłaci jeszcze żadnych środków.

Dla powstania odpowiedzialności karnej pojawienie się szkody nie jest niezbędne, aby zrealizować znamiona czynu zabronionego. W praktyce nierzadko zdarza się, że przestępstwo stypizowane w art. 297 § 1 k.k. może pozostawać w zbiegu z oszustwem opisanym w art. 286 § 1 k.k., w sytuacji gdy wyłudzenie kredytu wiąże się z doprowadzeniem instytucji finansowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Orzecznictwo dopuszcza także jednoczynowy zbieg z art. 270 § 1 k.k., bądź art. 217 § 1 k.k., a zatem z fałszem materialnym, bądź poświadczeniem nieprawdy.
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 stycznia 2017 r., za prawidłowe z punktu widzenia pełnego opisu czynu należy uznać także zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji czynu w postaci art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k.
1 2 3